Ik zou mezelf niet zijn mocht ik die nacht niet de hele tijd heb liggen nadenken over dat compliment en… hier is mijn conclusie!
Waar ik voor maart 2020 nog elke week gemiddeld een stuk of 4-5 externe afspraken per week had staan, we bijna elke vrijdag wel een lekker hapje gingen eten in één van de (helaas bijzonder dunbezaaide ) lokale restaurantjes, doe ik nu enkel nog schoenen aan om de jongste man in huis naar school te brengen, naar de winkel te gaan en veel te luid aan de rand van het hockeyveld te gaan roepen (zooooo heerlijk marginaal I know, maar… het doet wel wat met een mens).
De rest van de dagen en die dagen waarop ik heerlijk onzichtbaar achter mijn scherm kan zitten? Dan kan je eigenlijk stellen dat ik er een sport van maak om aan te trekken wat ik op mijn pad tegenkom, de gekste combinaties hebben het daglicht reeds gezien en ik denk dat zelfs een kleurenblinde er met moment en barstende koppijn van zou krijgen! Ma Flodder (remember???) valt geheel in het niet en… OMG, das waarschijnlijk de reden dat zelfs de postbode niet meer aan wil bellen: de arme man is doodsbang! Soit, voeg daarbij nog mijn kapsel in tussenfase (ik laat het NOG maar eens groeien) aan toe en het plaatje is eigenlijk wel volledig.
Geen wonder dat manlief al over-excited achter me aanloopt als ik nog eens een teams meeting heb staan en dus schijnbaar opgetut zit te werken, schijnbaar opgetut, want onder de tafel kruipt hij helaas al jaren niet meer….
Kortom, mijn conclusie omtrent bovenstaand manifest? Vanaf morgen ga ik terug voluit voor de “élégance suprême”, een vleugje raffinement, een toets elegantie en een dagelijkse gevelherstelling want… tenslotte werken we nog steeds vrij vaak thuis en kan ik deze unieke kans aangrijpen om een lange reeks stomende en vurige avond voor te bereiden!
Netflix and sofa: here we come baby: elegant in the day and slonzy in the evening!
Wat? Jij had iets anders in gedachten?
