Hotel zonder eten

Gisteren heb ik al een deel van mijn avonturen gedeeld, de operatie is inmiddels achter de rug en jij bent dit aan het lezen dus… I SURVIVED!!

Zoals je weet, was de galblaas 2.1 voorzien gisteren om 13 uur, met de nadruk op “wás”… De verpleegster die maar liefst 5 (bijzonder onaangename en vrij pijnlijke) pogingen ondernam om mijn infuus aan te brengen, de moed uiteindelijk opgaf en doodleuk aankondigde dat een collega het wel zou doen aangezien de ingreep pas om 14 uur zou plaatsvinden. Verdere uitleg was blijkbaar een optie die niet in mijn pakket (nochtans volgens DKV all inclusive) zat inbegrepen.

Hen die mij al wat langer kennen weten inmiddels dat geduld niet in mijn woordenboek staat en dus begon ik al meteen in volle colère mijn gerief te pakken: als ze me om 14 uur niet komen halen, dan bol ik het af meldde ik trouwens ook in een poëtische sms aan manlief.

13.52: knappe jonge verpleger komt me ophalen om samen naar de -2 te vertrekken (geen duistere bondage room, maar wel degelijk de operatieblokken). Verdoving: in mijn ogen een kostenplaatje dat geschrapt mag worden: het geleuter van de verpleegster en anesthesist krijgen volgens mijn bescheiden mening zelfs personen met de zwaarste vorm van ADHD eronderdoor.

…

Het zwarte gat waarop men dus geheel uitzonderlijk alles met mij kan doen zonder mijn klaagzang te moeten aanhoren, veel kan ik hier niet over vertellen want ik was wel écht ver in dromenland!

15.42: ik schiet wakker van roepende geluiden en denk dat Arno herboren is: Putain putain slingert me rond de oren, maar in een iets andere vorm als wij (beschaafde) mensen kennen.

16.40: de knappe verpleger brengt me terug naar de kamer waar man- en zoonlief me op zitten te wachten: leukste moment van de dag en de tuttefrutter was ook zo slim om niet onmiddellijk in mijn armen te vliegen. Wederom het bewijs dat hij het verstand van zijn vader heeft en niet van zijn nog half verdoofde moeder ;-).

17.30: ik sterf inmiddels letterlijk van de honger (laatste maaltijd is van woensdag avond geleden), heb noot aan een shot nicotine en ben dus allesbehalve te pruimen.

19:45: ik krijg een armzalige toast voorgeschoteld en val na deze heerlijke maaltijd als een blok in slaap.

Vandaag beslis ik om 10.30 eenzijdig dat mijn verblijf in dit niet-luxe resort inmiddels veel te lang heeft geduurd en stap over tot brutale actie: baxters en infusen worden door beha-bandjes en mouwen gezeuld en binnen een recordtijd van 28 minuten sta ik badend in het zweet aangekleed met de koffer naast mij in de hall.

Maar enfin mevrouw; de dokter moet u nog zien en zijn akkoord geven voor vertrek: in de ideale wereld sterf ik nu, ter plaatse, deze ellende is niet aan mij besteed…

12.25 ik kom moe, met een buik als een 23 maanden zwangere vrouw en met een honger als een paard thuis en plof voor de pc.