Uiteindelijk was het dan zover; de zogeheten D-Day!
Ik had al slecht geslapen, was een beetje gestrest, want ja, uiteindelijk voelde het toch ergens als bedrog.
Bedrog na zoveel jaren, waarin het goed liep, natuurlijk met af en toe een boze blik, een woord dat niet bepaald werd gewaardeerd.
Maar wat doe je eraan?
Niet dat ik het goed wil praten, maar een beetje spanning leek me wel leuk en je kent het spreekwoord ook wel: "verandering van spijs doet eten”!
Dus daar stond ik dan, voor de spiegel, de ene tenue na de andere passen, trillende vingers, knoopje open, knoopje dicht, laatste details op orde brengen en dat terwijl inmiddels mijn hoofd helemaal op hol sloeg met vragen als;
- Wat als het uitkomt?
- Wat als ik meer wil?
-
Wat als het fantastisch is?
-
Hoe ga ik het zeggen, want ja… uiteindelijk zal dat wel moeten, ja toch?
- ...
Wat was het spannend en verrijkend!
Mijn hele lichaam trilde van opwinding, ik was bloednerveus, kon me amper beheersen en ging er volop voor! Het was zo bijzonder, die klik te ervaren, samen te ontdekken en steeds dieper te gaan om dan uiteindelijk…. jawel: tot een spetterend en epileptisch einde te komen!
Het doet wat met een mens: solliciteren en je huidige baas “bedriegen”!
P.S.: natuurljk heb ik het hem destijds onmiddellijk gemeld, samen met mijn opzegbrief ;-).
