Maar helaas... op een mooie dag werd manlief een beetje ziek, snotteren, spierpijn,, ... gewoon wat grieperig dacht ik gewoon en bijkomend nog een grieperige man dus eigenlijk helemaal niets aan het spreekwoordelijke handje.
Manlief werd niet bepaald zieker, maar kreeg wel bericht dat we via-via (ja, soms kan ik discreet uit de hoek komen ;-)) in contact waren gekomen met het vreselijke beest, "C" genoemd (f-woord, mijn naam begint dus wel met dezelfde letter, maar daar ga ik nu écht niet dieper op ingaan...).
Enfin, wij naar de teststraat (doe mij maar de drankstraat of de Mc Drive tout court) en na 24 uur valt het verdict: mijn teerbeminde echtgenoot bleek positief (niet zijn humeur helaas, dat werd er alleen maar erger door). Wij (tuttefrutter en ikzelf) dus ook maar naar das kampf om een véél te lang "oorstaafje" in onze neusgaten geramd te krijgen waar je volgens mij nog 3 dagen na van kan blijven gonzen en dat thuis dan maar te gaan verdrinken met een paar goede glazen rood (het zijn tenslotte misschien wel mijn laatste, wie weet).
Manlief en ik voelen ons behoorlijk "levend en wel", ook al zijn we beiden positief bevonden (humeur van manlief nog steeds niet want nu moet hij verplicht MET mij in quanrantaine en Dara zou ik nu ook niet bijster vrolijk van worden. Alhoewel... met mezelf, alleen, kan grappig zijn).
Dag 1 en 2 vallen best mee, maar dan... begrijp ik absoluut niet wat ik de wereld in godsnaam ooit aan heb gedaan! Dit gevoel is erger als waterophoping (veel) tijdens een zwangerschap, dit gevoel overstijgt rugweeën, dit gevoel voelt volgt mij aan als... een man die verkouden is!
Een HEL, niet meer en niet minder: ik heb 20 uur aan één stuk doorgeslapen, klein hapje gegeten, gedronken (geheel uitzonderlijk water) en heb deze cyclus maar liefst 4 volle dagen volgehouden.
Op dag 5 begon, naast het "C" - zweten een ander fenomeen op te duiken; angst! Hardcore diepgaande angst: mijn werk, mijn verplichtingen, mijn klanten en kroop ik (nog net niet op handen en voeten) achter de 3de liefde van mijn leven: mijn laptop. "Dze beast" (ja, ook mijn laptop heeft een bijnaam) herkende me amper, maar ging al snel terug meewerken op mijn tempo.
Kortom, wat is de voornaamste les die ik heb geleerd (behalve het feit dat ik klaarblijkelijk geen bovenaardse krachten heb en ook "maar een mens" ben)? Dat ik f*ck*ng Hell echt wel moet stoppen met alles in huis te doen. Blijkbaar weet manlief wél waar de vaatwasser staat, kan hij wél koken, weet hij wél hoe een stofzuiger werkt en is hij een fantastische vader voor de zoon!
P.S.: de paragraaf boven de foto... zou ik daar nu geen "uno", "duo" en "trio" van durven maken???
